جوان آنلاین: عملیات محرم در حدود ۱۰ روز، از دهم تا بیستم آبان ۱۳۶۱ انجام شد. شب عملیات هوا نسبتاً سرد بود و تعدادی از رزمندگان باید از رودخانه فصلی دوئیرج، عبور می‌کردند. تا آن شب، رودخانه عمق کمی داشت، اما بارندگی شب قبل باعث شد این رودخانه دقیقاً در هنگام عبور رزمندگان طغیان کند؛ لذا در زمان عبور دو گردان امام محمدباقر (ع) و امام رضا (ع) از لشکر ۱۴، امواج آب، بسیاری از رزمندگان این دو گردان را با خود برد و به شهادت رساند. متنی که پیش رو دارید، روایتی از واقعه شهادت تعدادی از رزمندگان در رودخانه دوئیرج، در گفتگو با صمد احمدی، از راویان دفاع مقدس است.
شب اول عملیات
موضوع شهادت تعدادی از رزمندگان اصفهانی در طغیان رودخانه دوئیرج به شب اول عملیات محرم برمی‌گردد. در آن شب که دهم آبان ۱۳۶۱ بود، گردان امام محمد باقر (ع) به همراه گردان امام رضا (ع) از لشکر ۱۴ امام‌حسین (ع)، بیشترین تلفات را دادند. در منطقه عملیاتی محرم، بعثی‌ها ارتفاعات شرهانی را در تصرف داشتند و از دوئیرج به عنوان یک مانع طبیعی استفاده می‌کردند. در شناسایی عملیات، نیرو‌های اطلاعاتی بار‌ها از عمق کم رودخانه عبور کرده بودند، حتی در شب و در ساعات اولیه، عمق رودخانه کم بود. اما به دلیل بارندگی که شب قبل صورت گرفته بود، آب از بالادست رودخانه کم کم جاری شد و زمانی که رزمندگان می‌خواستند از دوئیرج عبور کنند، آب رودخانه لحظه به لحظه بالاتر رفت. وقتی مسئولان گردان امام محمدباقر (ع) به قرارگاه اطلاع دادند آب رودخانه بالا آمده است، کسی باورش نمی‌شد. چون از یک ماه قبل، آب این رودخانه نهایتاً تا زانوی نیرو‌های شناسایی بالا می‌آمد. اما آن شب انگار که دوئیرج طغیان کرده باشد، آب آنقدر بالا آمد که مسئولان گردان می‌خواستند عبور از آن را لغو کنند، ولی از فرماندهی خبر می‌رسد که عملیات شروع شده و اگر این گردان از آب عبور نکند، با باقی نیرو‌ها الحاق صورت نمی‌گیرد و عملیات شکست می‌خورد. تکلیف بود رزمندگان عبور کنند و در همین جریان نیز تعداد زیادی از آنها به شهادت می‌رسند.
شهدای دوئیرج
با عبور رزمندگان گردان امام محمد باقر (ع) و گردان امام رضا (ع) که پشت سرهم به آب زدند، رودخانه طغیان می‌کند و تعداد زیادی از رزمندگان را آب می‌برد. آنطور که سردار شریعتی، فرمانده گردان امام محمد باقر (ع) می‌گوید: آن شب تقریباً نیمی از نیرو‌های گردان ایشان در طغیان دوئیرج شهید می‌شوند. آقای شریعتی روایت کرده است: «وقتی در آب غوطه‌ور شدم در تاریکی چیزی را نمی‌دیدم. به قدر خودم تقلاً کردم و کمی مانده به پیچی که جریان آب در آن شدیدتر می‌شد، دیدم دست و پایم به گل و لای ساحل می‌خورد. خودم را از آب بیرون کشیدم. تعدادی از بچه‌ها با نوار مسلسل یا شاخه‌های درخت‌ها قبل از پیچ رودخانه ایستاده بودند و سعی می‌کردند آن‌هایی که در آب غوطه‌ور بودند را نجات دهند، اما حدود ۱۳۰ الی ۱۴۰ نفر از نیرو‌های گردان در آب غرق شدند و ۱۴۰ الی ۱۵۰ نفر هم سالم به آن طرف رودخانه رسیدند.» در آن شب تاریخی، تعداد زیادی از بچه‌های گردان امام‌رضا (ع) هم که پشت سر گردان امام باقر (ع) به دوئیرج رفته بودند، به شهادت می‌رسند. عمده شهدای این حادثه از این دو گردان بودند و تعداد اندکی از گردان‌های دیگر هم در طغیان رودخانه دوئیرج غرق می‌شوند. جمعاً ۳۵۰ الی ۴۰۰ رزمنده در آن شب در امواج دوئیرج غرق می‌شوند و به شهادت می‌رسند.
